Hoe ik ’s werelds luidste wielertruien leerde waarderen.
Trevor Raab
Jarenlang was ik het verst verwijderd van een grote fan van Primal. Ik was het type rijder geweest dat kits droeg met Italiaanse zwier, aerodynamische doeken en Pantone-geïnformeerde kleurblokkering. Primal zag er daarentegen uit als het uniform van een verre fietsende stam, de IDGAF-liefdadigheidsrijder. Ik beschouwde het merk als de Nickelback van wielerkleding – fantasieloos luid, ongeraffineerd en beroemd om de verkeerde redenen.
Maar in de loop van de tijd veranderde mijn kijk op fietsstijl (en fietscultuur) radicaal. Vroeger zag ik de wielertrui als een high-performance fashion statement, terwijl het in feite, net als de fiets, iets eenvoudiger en diepgaander is: een auto om mensen tevreden te stellen. Gelukkig is mijn hervonden wijsheid iets dat Primal al die tijd wist. Terwijl veel concurrenten kleurtrends achtervolgden en een versie van dezelfde Euro-terughoudendheid op de markt brachten, heeft het in Colorado gevestigde bedrijf bewapende rijders die graag iets persoonlijks willen zeggen – een aanbidding voor de Doden, een IPA uit hun geboorteplaats of misschien de Houston Astros – zonder verontschuldiging of schaamte .
Dit materiaal is gewist van Instagram. Mogelijk hebt u de mogelijkheid om exact dezelfde inhoud in een ander formaat te vinden, of u kunt meer informatie vinden op hun internetsite.
Primal was vanaf het begin onbezonnen. In 1992, op de inmiddels ter ziele gegane Interbike-beurs, boekte de huidige CEO en mede-oprichter Dave Edwards samen met zijn voormalige echtgenote een stand en toonden zes FF kluchtige T-shirts, waaronder The Longest Ride, geïllustreerd met een zwaard op een mountainbike. Een paar maanden later kwam retailgigant Performance langs en vroeg het duo of ze de ontwerpen op truien wilden zetten. Het duurde niet lang of ze stonden op cataloguspagina’s en op metrische eeuwen.
Fietspuristen konden en konden duizend grappen maken met Primal-punches; het onderwerp zorgde voor een dubbel aantal zwavelhoudende Bike Snob- kolommen. Maar de schaamteloze ontwerpen op de jerseys van het bedrijf kregen een toegewijde aanhang omdat ze niet bang waren om luid te worden, en in tegenstelling tot Nickelback, consequent fantasierijk. Wie heeft er ooit een bedrijf gebouwd met de verkoop van massa’s versieringen met Boheemse kikkers erop?
Trevor Raab Hoewel het bedrijf officieel niet bekend staat om technische innovatie, is de kwaliteit er altijd geweest. Ik ontving mijn eerste Primal-trui tien jaar geleden op een eeuw in Arkansas. Ik heb het nog steeds en draag het nog steeds. Er is niets baanbrekends aan de stoffen of constructie, maar het is een uiterst functioneel item gebleken: de YKK-rits over de volledige lengte is strak, de zakken zijn nooit doorgezakt en de match is redelijk verfijnd, perfect voor niet-racers die lange wandelingen maken en liefdadigheidsritten maken.
Het is niet verwonderlijk dat de prestatie van de fabrikant in het liefdadigheidsgebied meer dan echt is. Al decennia lang heeft Primal tientallen kits ontworpen, zoals Bike MS, de Tour de Cure en American Cancer Society Bikeathons. En de functie van het bedrijf met deze non-profitorganisaties gaat verder dan sublimatie: Primal doneert stilletjes meer dan een miljoen per jaar aan koopwaar, diensten en geld aan deze en andere doelen.
Geweldige Oer-truien – En De Verhalen Erachter
hond eet tandje
Het embleem van Primals recente push naar stillere lay-outs, het patroon met deze high-end aero-jersey is gemaakt door productiekunstenaar Adrian Balsara. De ingewikkelde lay-out werd gemotiveerd door decoratieve tatoeages en ook door de uitgebreide patronen van behang uit het Victoriaanse tijdperk. Balsara tekende de lay-out op een iPad met een Apple Pencil en verfijnde deze met Adobe Illustrator. Tim Baker, Chief Marketing Officer van Primals, stelt dat hun 50-koppige ontwerpgroep elk jaar meer dan 10.000 verschillende ontwerpen produceert voor merk- en op maat gemaakte kleding.
Onlangs heeft Primal geprobeerd te evolueren om zich te richten op een hogere doelgroep. Het bedrijf bereidt momenteel de Primal-Audi Denver elite amateur-racegroep voor en verkoopt ook aero-truien die met recht ingetogen kunnen worden genoemd.
Maar ik ben opgelucht om te melden dat het sorteren van truien op de Primals-website om bestsellers te benadrukken, weerspiegelt dat fietsers geld betalen om zichzelf te versieren met vraatzuchtige cartoonhonden, Pink Floyd-albumhoezen en ook talloze interpretaties van de menselijke ribbenkast. Kortom, de kern van de IDGAF-zelfexpressie. Hoewel een groot deel van de fietscultuur decennialang geobsedeerd was door The Rules – het idee, naar voren gebracht door de Velominati, een zelfbenoemde scheidsrechter van fiets-do’s en dont’s, welke fietsstijl kon worden gecodificeerd en beoordeeld – begreep Primal altijd dat de ideale manier om een echte fietser te lijken zou zijn om te gebruiken wat je maar wilt.
