Bikepacking in het Sultanaat Oman is een inleidende video die een reis van 1120 kilometer door Oman laat zien. Het toont de natuurlijke schoonheid en geografische diversiteit van Oman op een manier die anders is dan alle andere. Je kan het hier bekijken samen met het reisverslag van Hans De Neve en een galerij vol levendige foto’s.
We hebben relatief weinig verhalen en films uit Oman gezien, maar alles wat we tot nu toe hebben gezien en gelezen, heeft ons geïntrigeerd. Het Sultanaat van Oman : Bikepacking is een veel voorkomende activiteit. Het is een ongecompliceerde documentatie van de 1120 kilometer lange rit van Hans De Neve en Silke Verbruggen door het land die de verrassend gevarieerde landschappen en paden belicht die ze onderweg tegenkwamen. Oman biedt een verscheidenheid aan winterfietsbestemmingen, waaronder glooiende duinen en weelderige oases, evenals prachtige blauwe wateren. Bekijk de korte film hieronder en ga dan verder voor een gedetailleerd reisverslag en een galerij met foto’s.
Het kiezen van een locatie voor onze volgende reis was niet eenvoudig, maar we hebben uiteindelijk gekozen voor het minder bekende Sultanaat Oman en begonnen met plannen. Er is niet veel informatie beschikbaar over fietsen in Oman, vooral als u op zoek bent naar offroad-paden. De meeste gidsen gaan ervan uit dat je een 44 huurt om de bergen te verkennen. De meeste fietsrapporten richten zich op de wegen in het hele land. In een land waar benzine bijna 45% van de totale export uitmaakt, waren sommige asfalttrajecten onvermijdelijk. We begonnen trekkingroutes, onverharde paden en al het andere met elkaar te verbinden. De route doorkruiste bergketens, woestijnen en wadi’s. Het eindigde in Muscat. Het kostte ons 15 dagen om de 1120 kilometer lange route te voltooien, die 10.720 hoogtemeters bevat.
Hoewel het de handigste optie was, waren onze eerste paar uur rijden op een drukke snelweg. Maar zodra we Nakhal Fort bereikten, dwaalden we van de hoofdweg af, waar de wegen stil werden en het landschap rotsachtig en steil werd.
Wadi Bani Awf wordt beschouwd als een van de mooiste wegen in Oman, en het was een ongelooflijk gezicht. De (zeer!) steile onverharde weg klimt langs prachtige canyons, watervallen en kleine dorpjes terwijl het zich een weg baant naar boven en over een bergpas. Het is ongetwijfeld een van de moeilijkste passen om op onze fietsen te rijden. Met een hoogteverschil van meer dan 1.550 m in 17 km en maximale hellingen van 40%, is het zeker een van de meest uitdagende. Aan de andere kant voelt elke pas altijd alsof het de steilste pas is waarop je ooit hebt gefietst, maar deze is zeker een waardige kanshebber. Daarna kwamen we tot de conclusie dat het hoogtepunt van de klim was om in de schaduw appels te eten.
De andere kant van de pas is een asfaltweg die naar Al Hamra leidt en een klein, gemarkeerd wandelpad naar Misfat Al Abriyeen. Omdat we niet genoeg last hadden van de klim, kozen we voor het laatste. Het pad was min of meer berijdbaar langs de bergkam, maar zodra we moesten afdalen in het dal werd het pad slechter: rotsen werden keien en het pad werd steiler. Het was een echte hike-a-bike naar de vallei. We kunnen ons niet herinneren hoe vaak we elkaar hebben gevraagd: “Waarom doen we het?” Was het het echter waard? Zeker, het landschap was geweldig. We zouden het opnieuw doen. Vast en zeker.
Na een kleine omweg naar het nabijgelegen Wadi Ghul en de Al Hoota-grot, kwamen we aan in een van de oudste steden van Oman, Nizwa. Deze stad speelt al meer dan 1000 jaar een sleutelrol in de geschiedenis van Oman. De oude stad – een wirwar van ouderwetse zandstenen gebouwen rond een prachtig fort en moskee, omringd door kleurrijke souks – is een geweldige plek om wat tijd door te brengen. We hebben genoten van het verkennen van de stad, ook al was het een beetje druk (er waren meer toeristen dan enige andere plaats in het land). En als je graag straatvlees eet, is Nizwa een goede plek om te beginnen.
We reisden vanuit Nizwa door een ruig, open landschap over onverharde wegen en woestijnwegen. Soms gebruikten we asfaltwegen om alles met elkaar te verbinden. We kwamen mechanische problemen tegen toen onze derailleurs onherstelbaar beschadigd waren. Na wat ongemakkelijk gebaren en vriendelijk knikken werden we door een Omaanse boer bij de dichtstbijzijnde fietsenwinkel afgezet. We kochten een Shimano derailleur-knock-off en wat hete thee en gingen op weg naar het grootste woestijngedeelte van onze reis.
Nadat we onze waterflessen bij de moskee hadden gevuld, waren we klaar om richting Sharqiya Sands te vertrekken. Deze massieve zandduinen beslaan een oppervlakte van ongeveer 12.500 vierkante kilometer en kunnen wel 100 meter hoog worden. Overnachten in de duinen is zeker de moeite waard om voor door het losse zand te duwen.
Toen we op weg gingen naar Wadi Bani Khalid (die vaak de mooiste wadi wordt genoemd), merkten we een enorm contrast met de dagen ervoor. We werden begroet door een buslading bij het verlaten van ons hoofdpad en het volgen van de asfaltweg door de vallei. Het duurde niet lang voordat we beseften wat ons te wachten stond: deze wadi was gepolijst en extreem overvol. Hoewel het mooi was, zouden we het niet de meest aantrekkelijke van allemaal noemen. We hebben tijd doorgebracht in wadi’s die pittoresk en ruig zijn dan deze, en hadden de plaats helemaal voor onszelf. We kozen ervoor om daar te overnachten, zodat we ’s avonds konden genieten van de plek nadat de drukte was vertrokken. We zouden Wadi Bani Khalid overslaan, aangezien we twee keer dezelfde pas moesten beklimmen en afdalen .
De onverharde wegen eindigden al snel en we realiseerden ons dat onze geplande route niet mogelijk zou zijn. De lijn stond op onze kaart, maar de weg was er gewoon niet. We gingen op zoek naar alternatieven voor de drukke snelweg. De perfecte oplossing was een onafgewerkte snelweg die verkeersvrij is. De Omaanse overheid geeft veel uit om alle snelwegen in goede staat te houden. Ze zijn zo glad, je zou er zelfs op kunnen bowlen. Met een stevige tegenwind fietsten we richting de badplaats Sur, waar we genoten van verse zeevruchten.
Ons oorspronkelijke plan was om rechtstreeks de bergen in te gaan naar het plateau van de oostelijke Hajar, maar zodra we de azuurblauwe kustlijn zagen, was er geen discussie meer over. We besloten meteen te gaan zwemmen. We besloten al snel om wat tijd door te brengen langs deze prachtige kustlijn. We haalden onze kaart en GPS tevoorschijn om een nieuwe route uit te stippelen. We volgden de talrijke onverharde wegen die langs de kust liepen. Er waren stranden met rotskliffen die voor geweldige kampeerplekken zorgden. We kozen ervoor om de meeste stranden en wadi’s die in de reisgidsen staan te negeren en volgden in plaats daarvan onze instincten. Is het mogelijk dat plan B eigenlijk beter is dan plan A? In dit geval voelde het zeker zo.
We werden absoluut weggeblazen door de schoonheid van Oman: geweldige uitzichten op de bergen, weelderige groene wadi’s, woestijnlandschappen en een diepblauwe zee. De gastvrijheid van de lokale bevolking was wat echt indruk op ons maakte. We kunnen niet tellen hoe vaak we zijn uitgenodigd voor Omaanse koffie, verse dadels en andere heerlijke Omaanse drankjes. We herinneren ons ook de keren dat we hard moesten trappen en passerende chauffeurs ons snoep en water aanboden. Of toen de lokale bevolking een hele geit kookte in de buurt van onze camping en ons uitnodigde voor het avondeten. Een geitenkebab als avondeten en een lange dag trappen is ongetwijfeld een winnende combinatie!
